Vereniging Dorpsbelangen Schipborg

FestiValderAa...... Wat een prachtige naam, het klinkt als een liedje, een feestelijk liedje en het is ook een feest. Een feest van drie dagen en nog veel langer als
je er zelf bij betrokken bent. En dat was ik.
Vorig jaar was dat al begonnen met het renoveren van de schaftkeet en andere objecten.

Het begon dit jaar met een vergadering bij Manfred en Metje thuis. Jaap, Jakob en Vera waren er ook en Karin natuurlijk. Karin vertelde wat ze van ons verwachtte. Een grote hoeveelheid A4tjes met diverse schetsjes kwamen op tafel, zodat we precies konden zien wat we moesten maken, ja, ja.......

Vervolgens moesten we aan de slag om hout (gebruikt) te verzamelen. Ik heb nog geen lucifer gescoord. Nee, dan Manfred, hij heeft volgens mij heel veel kennissen die aan het verbouwen waren, want het hout vloog binnen. Een grote leverancier was onze nieuwe bewoner aan de Heidesteeg, de familie Perdon, de nieuwe achterburen van Manfred. Manfred is vrijwilliger bij Staatsbosbeheer en heeft daar ook een diploma houtzagen gehaald met alles wat daar bij hoort, zoals een speciale uitrusting. Als hij dat allemaal aantrekt, zie je geen Manfred meer en is het contact ook moeilijk. Maar wat heeft hij een mooie meubels gemaakt! Veel te grote tafels en te zware stoeltjes, maar wel precies in de stijl van het festival.

Het grootste 'probleem' was de kinderkassa, die zou en moest scheef, de wanden, de deur en zelfs het dak. Het dak moest niet alleen schuin aflopen, nee, links, rechts, boven en onder, alles scheef. Dankzij Karin, onze artistiek leidster is het helemaal gelukt. Elke dakpan is anders en de dames hebben die ook heel mooi geverfd. Als ik 's morgens vroeg om 9.00 uur aanwezig was op het terrein van de familie Lambeck, was ik meestal de eerste. De schaftkeet, hierna te noemen: de kassa's, dienden als opslagplaats voor gereedschap en allerhande spijkers en schroeven. Een oranje kleed, gespannen over een prachtige constructie, gaf ons de mogelijkheid om bij lichte regen door te werken.
Het begin van de kinderkassa staarde je aan en wilde zeggen 'Wanneer maak je mij af en hoe gaat het worden? Kwam "Mutsje" nou maar, dan kon zij ons weer op weg helpen.'

Eerst maar Jaap opzoeken, hij was niet in huis; anders was hij hier allang geweest. Dus maar even wandelen, de es op en dan vond je hem bij zijn paarden, mest opruimen of de drinkbak repareren. Wat een prachtig plaatje, de es in het voorjaar, een paar paarden met hun benen (zelf zeg ik poten, maar dat kan niet met zoveel paardenmensen in Schipborg) in de dauw en Jaap met zijn karakteristieke hoofd daarbij. 'Moi Japio!' 'Moi Boetje, al in de korte broek?'
Als we dan weer op het bouwterrein kwamen, was Manfred ook gearriveerd, hij had weer wat van huis meegenomen, iets dat we vast wel ergens voor konden gebruiken. Het werd alweer vol op Jaap zijn terrein, ooit zou het allemaal weer weg moeten.
Vorig jaar kwam Vera met de fietstassen vol met armen en benen aanzetten. Bleek Miranda te zijn, die had ze bij het grofvuil gevonden. Jaap had haar mooi opgeknapt en ze heeft toen de hele bouwperiode bij ons gezeten, want ze kon niet staan, misschien was ze daarom wel bij de weg gezet. Toen ik op een morgen weer het terrein op kwam, zat Miranda daar, maar er was iets veranderd: haar wit-zwarte borsten waren verstopt, ze had ineens een bikini aan. Ik denk nog steeds dat Henk Jongebloed dat geregeld had om ons beter bij de les te houden. Ze had afgelopen winter bij Greet en Jaap gelogeerd, want dit jaar was ze er gewoon weer. U heeft haar vast wel gezien, ze heeft die drie dagen van het festival in de bushalte gezeten.
De bushalte; dat was ook zo iets, hoe kon je daar nu weer aan komen. Johnny wist er wel één, die stond in Midlaren en konden we zo ophalen.
Op de aanhanger van twee meter vijftig.
Wie de bushalte had gezien (dik vier meter), kon zich voorstellen dat het niet geheel volgens de voorschriften was gegaan. 'Als het niet kan zoals het moet, dan moet het maar zoals het kan.' Ook wel een beetje volgens de stijl van het festival.
Plotseling kwam Greet dan weer te voorschijn. 'Morgen Greet, goed geslapen Greet?' Als ze een poosje later weer langs kwam met de koffie en wat lekkers er bij, wisten we dat ze even daarvoor de koppen (hoofden) had geteld. Heerlijke koffie en even zitten. Even praten over van alles en nog wat: 'Komt “Mutsje” vandaag nog?' 'Waarschijnlijk vanmiddag, ze neemt ook nieuwe schroeven mee.' 'Wordt tijd, zo wordt het niks met de kinderkassa, en de limonadebar moet ook nog, maar die wordt wel recht gelukkig.'
'Heb je de tekening van de koffiebar gezien, snap er niks van, wat is nou de buitenmaat?'
En vervolgens kwam Mutsje, met haar blijde glimlach en in de overtuiging 'alles komt goed', was ze meteen weer Karin. Ze legde van alles uit en konden we weer verder voorlopig, ze zou wel weer komen. 'Als je dit zo doet, dan kan dat toch niet meer.' 'Wie bedenkt dit allemaal, ja, zij, M.'
En dan kon vervolgens alles naar het festivalterrein gebracht worden; er was op dat ogenblik ook een heftruck beschikbaar en dat scheelde een forse slok op een borrel. Want hoe kreeg je anders de gevulde zinken plantenbak boven op de kassa?
'Wil jij de routebordjes plaatsen samen met Johnny?' 'Ik mis er één met de "Poel van Roel" en…..' 'Geef het maar door aan Maud, zij maakt er nog een paar.' 'Hebben jullie de elektrische grondboor ook? Wij hebben hem nodig.'
'Hoi, had jij niet een smalle grondschep, mogen wij die even gebruiken.'
Als de opening op tijd zou plaatsvinden, dan zou ik dat nog net meemaken voordat ik naar de parkeerplaats moest gaan. Ik had mij reeds gemeld en mijn hesje al bij me, dus kon ik zo door.
Henk nam plaats voor de microfoon en hield een praatje. Vervolgens gebeurde er iets vreemds; allemaal mensen met iets om hun nek, kregen de opdracht om met elkaar te praten. Dat was dus nog niet de opening. Henk wachtte nog even en even werd lang en lang werd langer en uiteindelijk te lang.
Het zitten bij de parkeerplaats was ook nou niet direct een enerverende ervaring. 'Dag meneer, mag ik u iets vragen, waarom zitten jullie hier?'
'Nou, om bijvoorbeeld zulke vragen te beantwoorden.'
Maandagmorgen werden alle klussers verwacht in de office (dorpshuis).
'Jij gaat de bordjes weer ophalen en daarna kom je hier weer terug. Ja, ook de verkeersborden. Maandag om ongeveer vijf uur moet het meeste weg zijn. Dan mag je naar huis!' 'Zeker weten? Ja? Oké!'
Toen ik 's woensdagavonds een logeerhondje uitlaat, zag ik op de heide nog drie bekende mannen van de organisatie bezig met het opruimen van de laatste rommel. 't Kan verkeren.
Het was weer prachtig dit jaar. Bedankt Henk, tot volgend jaar.

Douwe Boetje