Vereniging Dorpsbelangen Schipborg
Walsen, foxtrotten: Will Matla draaide er vroeger zijn hand niet voor om. Roep ‘dansen!’ en de ogen van Trijntje Oosten beginnen te glinsteren. Met de komst van de jonge choreografe Janneke van Bruggen herleven voor hen in woonzorgcentrum Mozaïek in Zuidlaren oude tijden. Een eigen dansvoorstelling!
Een maand lang neemt Janneke Bruggink haar intrek in Woonzorgcentrum Mozaïek en al gauw is het tijdens het koffieuurtje op de maandag swingen geblazen.
"Eigenlijk kan iedereen dansen, op zijn eigen manier. Maar dat moet je de bewoners wel laten zien”, zegt Bruggink. "Het doel is om bewoners in beweging te krijgen, maar ze ook inspraak te geven in wat ze doen".
Om dat te bereiken slaapt ze zelfs in het verzorgingshuis: "Ik wil ervaren hoe het is om hier te wonen en weten wat voor de ouderen belangrijke thema’s zijn.”
Door iedere week workshops te organiseren hoopt ze bovendien de drempel voor bewoners om in beweging te komen weg te nemen. Op haar oproep om mee te doen aan de voorstelling geven bewoners Matla en Oosting gehoor, evenals Bart Kitselaar en Herman Alrich.
"Van dat foxtrotten en walsen breng ik nu niets meer terecht”, vertelt Matla (die lijdt aan een spierziekte), kort voor de voorstelling. "Maar achter de rollator gaat het best". Straks staat hij, samen met zijn medebewoners en ambassadeurs van Gekleurd Grijs op het podium. Dat is best spannend. "Maar we hebben veel geoefend. Op het laatst wel drie keer in de week. Mijn benen zeggen ‘s avonds: je moet op bed!” Hij lacht: "Dansen op je oude dag is topsport!”
Samen dachten ze de afgelopen tijd na over de voorstelling, waarin contact en eenzaamheid centraal staan. Ze dansen samen en doen toch ook allemaal hun eigen ding.
Het publiek is ondertussen binnengestroomd: tijd om het podium op te gaan. Vanaf hun stoelen of achter rollators zwieren ze op het toneel dat het een lieve lust is. En als er rock-and-roll opgezet wordt gaat het dak er nog net niet af.
Dan zet Herman Alrich in. Hij lijdt aan Parkinson en is jonger dan de gemiddelde bewoner. Dat is soms best lastig. "Laat me, laat me mijn eigen gang maar gaan” zingt hij Shaffy na, geholpen door de rest van de groep. Zijn ogen schitteren.
Een staande ovatie is de beloning, gevolgd door bloemen en een belofte van de directeur van het verzorgingshuis: "Dit was prachtig. Dit moet een vervolg krijgen!” (In januari 2018 gebeurde dit inderdaad met de prachtige voorstelling "Ik ben wie ik was" in theater Mozaïek, Zuidlaren).